Mythen & legenden uit Zuid-Tirol

Volgens de legende uit het Eggental had de dwergenkoning Laurin een hardwerkend volk, bergen vol kostbaar erts en een prachtige rozentuin waar hij erg trots op was. Het enige wat hij miste was een vrouw. Toen de koning aan de Adige op zoek was naar een echtgenoot voor zijn dochter Similde, wilde Laurin meedoen aan de ridderwedstrijd die ter ere van haar werd gehouden. Hij kreeg echter geen uitnodiging. Woedend ging hij toch - met behulp van een onzichtbaarheidsmantel als onzichtbare gast.

Toen Laurin Similde zag, werd hij meteen verliefd op haar. Zonder verder omhaal ontvoerde hij de dochter van de koning. Samen met enkele Renonnen ging prins Dietrich van Bern op pad om de prinses terug te halen. Met een magische riem die hem zo sterk maakte als twaalf mannen, confronteerde koning Laurin hen in zijn rozentuin. Toen zijn kracht nog steeds niet genoeg was, nam hij opnieuw zijn onzichtbaarheidsmantel op. De Renonnen herkenden echter aan de bewegingen van de rozen waar Laurin rondsprong. Zo slaagden ze er uiteindelijk in om de dwergenkoning te vangen.

Hij voelde zich verraden door zijn rozentuin en vervloekte hem: niemand mocht hem ooit nog zien, overdag niet en 's nachts niet. In zijn vloek was hij echter de schemering vergeten. Daarom kan de rozentuin van koning Laurin altijd opnieuw bloeien bij zonsopgang en zonsondergang - in de vorm van de alpenglans, die in dit land ook wel Enrosadira wordt genoemd.

Er was eens een koningszoon die alles had wat denkbaar was. Toch werd hij gekweld door één wens: hij wilde naar de maan reizen. Op een nacht, toen hij verdwaald was in het bos, kwam hij twee oude mannen tegen in een glinsterende metalen kist. Ze zeiden dat ze van de maan kwamen. Na veel gesmeek van zijn kant, vervulden ze eindelijk zijn droom en namen hem mee naar de maan.

De prins was dolgelukkig en werd meteen verliefd op de dochter van de maankoning. De felrode alpenrozen die hij haar gaf, bevielen de maanprinses zo goed dat ook zij verliefd werd. Op de maan waren alle bloemen wit - net als al het andere. Maar de zoon van de koning begon blind te worden van al dat wit. Hij kon niet langer op de maan blijven en nam de prinses mee naar de aarde. Ze bracht een paar witte bloemen mee, die de mensen later - betoverd door de stralende kleur - edelweiss noemden.

Helaas duurde het niet lang voordat de maanprinses ziek werd op aarde. Ze was bang dat de enorme zwarte bergen om haar heen steeds dichterbij zouden komen en haar zouden verpletteren. Dus keerde ze terug naar de maan. De prins was er kapot van en keerde alles de rug toe - totdat hij een dwerg ontmoette. Deze beloofde de zoon van de koning te helpen als hij hem en zijn dwergenvolk een land zou geven om op te wonen.

En zo gebeurde het: 's nachts begonnen de dwergen de maan te draaien. Om dit te doen, plukten ze lichtgevende draden van de maan en omwikkelden de hele bergketen ermee - tot het wit opgloeide. Zo kon de maanprinses terugkeren en leefden ze nog lang en gelukkig. De Dolomieten,"de bleke bergen", hebben hun heldere kleur tot op de dag van vandaag behouden.